Patron Zespołu Szkół

Franciszek Wawrzyniec Kamiński  pseudonim „Olsza” urodził się we wsi Mikułowice na Kielecczyźnie w chłopskiej rodzinie. Jego rodzice prowadzili niewielkie gospodarstwo. Jego dziadek był pierwszym wójtem gminy Wojciechowice. Kamiński od najmłodszych lat poświęcił się działalności patriotycznej, jakby chciał swoim życiem zaświadczyć, wbrew opinii „elit”, że syn chłopa jest dobrym patriotą. Był współorganizatorem oraz zastępcą komendanta szkolnego hufca harcerskiego.

Po wybuchu II wojny światowej, już w pierwszych tygodniach niemieckiej okupacji był jednym ze współtwórców centralnego ośrodka ruchu ludowego na terenie Warszawy, kierowanego przez Macieja Rataja. W konspiracji używał pseudonimów „Olsza”, „Zenon Trawiński”.

W listopadzie 1939 r. podjął prace organizacyjne mające na celu stworzenie chłopskiego ruchu oporu na Kielecczyźnie. Z jego inspiracji powołano wówczas w powiatach: pińczowskim, opatowskim, sandomierskim i iłżeckim pierwsze komórki konspiracyjne Stronnictwa Ludowego „Roch”. Pełnił wówczas funkcję łącznika pomiędzy rodzącą się kielecką organizacją SL a Centralnym Kierownictwem Ruchu Ludowego. Wchodził też w skład kierownictwa wojewódzkiego „Rocha”.

Decyzją CKRL, w październiku 1940 r. Franciszek Kamiński został mianowany komendantem głównym pierwszej w dziejach Polski samodzielnej chłopskiej organizacji zbrojnej. Pełnił tę funkcję do końca wojny. Bataliony Chłopskie liczyły wówczas ponad 157 tys. żołnierzy i stanowiły główną siłę ruchu oporu na ziemiach polskich podczas II wojny światowej.

Jedną z najważniejszych akcji Kamińskiego była obrona pacyfikowanej przez hitlerowców Zamojszczyzny. W 1942 r. hitlerowcy podjęli akcję wysiedlania tamtejszej ludności. W to miejsce sprowadzono folksdojczów z Besarabii. Bataliony Chłopskie wypędziły osadników i przywróciły prawowitym właścicielom ich dobytek. Oddziały chłopskie, wraz z żołnierzami AK odparły siły pacyfikacyjne wysłane w odwecie przez Niemców.

Dzięki zwycięskim bitwom pod Wojdą, Zaborecznem i Różą udało się zmusić okupanta do zaprzestania kolonizacji. Generał Kamiński doprowadził do zahamowania akcji wysiedleńczej na Zamojszczyźnie. W 1944 r. w wyniku umów scaleniowych BCh i Armii Krajowej, Franciszek Kamiński wszedł w skład Komendy Głównej Armii Krajowej. Pełnił funkcję szefa I Oddziału Sztabu AK. Walczył w powstaniu warszawskim.

Po wojnie Kamiński był jednym z najbliższych współpracowników Stanisława Mikołajczyka. PSL stanowiło wówczas jedyną siłę zdolną stawić czoła komunistom. Po sfałszowanych wyborach do Sejmu Ustawodawczego, ucieczce Mikołajczyka z kraju i powstaniu ZSL, generał znalazł się na celowniku nowych władz. Przeciwstawiał się kolaboracji z bezpieką. Zapłacił za to pobytem w ubeckim więzieniu, gdzie przesiedział 6 i pół roku.

W październiku 1956 podjął pracę jako urzędnik w Centrali Rolniczych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”, skąd odszedł na emeryturę w 1973. W środowisku ludowców tworzył nieformalną opozycję wobec nurtu współpracy z komunistami. W 1989 reaktywował PSL i został jego prezesem, rok później przyjął tytuł honorowego prezesa. Do końca życia żywo interesował się sytuacją w kraju i krytykował elity za politykę nieopartą na solidarności społecznej.

Generał Franciszek Kamiński zmarł 24 lutego 2000 r., pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Patron Liceum Ogólnokształcącego

Bataliony Chłopskie były konspiracyjną organizacją zbrojną ruchu ludowego, powołaną z inicjatywy Stronnictwa Ludowego „Roch”. Organizacja była zakładana od połowy 1940 r. występując początkowo pod nazwą Chłopska Straż kryptonim „Chłostra”, od wiosny 1941 r. przyjmując nazwę BCh. Bataliony Chłopskie działały na prawie całym obszarze II RP, z wyjątkiem Pomorza i Wileńszczyzny; gdzie jednak podejmowano próby ich założenia. Trzon organizacji stanowili głównie byli członkowie Związku Młodzieży Wiejskiej Rzeczpospolitej Polskiej oraz część członków Centralnego Związku Młodej Wsi „Siew”, działających wcześniej w Chłopskiej Organizacji Wolności „Racławice”. Początkowo Centralne Kierownictwo Ruchu Ludowego (CKRL) nie zamierzało tworzyć własnej organizacji zbrojnej; wojskowo przeszkolonych ludowców przekazywało do ZWZ, jednak konflikty na tle ideowym i obawa przed utratą wpływów na wsi spowodowały decyzję powołania BCh. Pełnomocnikiem ds. BCh z ramienia CKRL był Józef Niećko ps.„Zgrzebniok”, komendantem głównym BCh Franciszek Kamiński ps.„Zenon Trawiński”, szefami sztabu Komendy Głównej: do 1942 r. Kazimierz Banach „Kamil”, „Rosnowicz”, następnie Stanisław Koter „Andrzej Poręba”. Organem dowodzenia była Komenda Główna składająca się początkowo z 3, a od 1944 r. z 10 oddziałów. Struktura terytorialna BCh była oparta na przedwojennym podziale administracyjnym: okręg (województwo), podokręg, obwód (powiat), gmina, gromada. Do połowy 1943 r. utworzono 10 okręgów: I — Warszawa, II — Warszawa województwo, III — Kielce, IV — Lublin, V — ŁódĄ, VI — Kraków, Rzeszów, ¦ląsk, VII — Białystok, VIII — Wołyń, IX — Lwów, Stanisławów i Tarnopol, X — Poznań. Formowano dwa podstawowe rodzaje oddziałów. Pierwsze - terytorialne o charakterze milicji ludowej stanowiące stałe załogi na swoim terenie, organizujące samoobronę, wykonujące zadania bojowo-dywersyjne, będące zapleczem dla oddziałów walczących z Niemcami podczas powszechnego powstania. Drugie - taktyczne ściśle wojskowe przeznaczone do działań bojowych w czasie ogólnonarodowego powstania w końcowej fazie wojny, podlegały akcji scaleniowej z ZWZ-AK. Z części BCh tworzono podporządkowaną SL „Roch” Ludową Straż Bezpieczeństwa oraz formacje Delegatury Rządu RP na Kraj: Państwowy Korpus Bezpieczeństwa i Straż Samorządową. Na przełomie 1941 i 1942 roku z obwodowych i okręgowych załóg oddziałów terytorialnych zaczęto tworzyć Oddziały Specjalne (OS), do zadań bojowo-dywersyjnych, a na przełomie 1942 i 1943 roku, często żywiołowo, powstawały oddziały partyzanckie (łącznie 69). BCh w okresie największego rozwoju w marcu 1944 r. liczyły ok. 170 tys. żołnierzy. Od 1941 prowadzono z inicjatywy KG ZWZ-AK akcję scaleniową, mimo, iż formalną umowę o zasadach scalenia podpisano dopiero 30 V 1943 r., Jak się okazało z powodu konfliktów wynikających m.in. z dyskryminacji oficerów BCh przy obsadzaniu stanowisk dowódczych, faktycznego wcielenia nie dokonano do końca okupacji. Ostatecznie podporządkowano AK ok. 50 tys. żołnierzy BCh. Głównym celem działalności bojowej BCh była obrona wsi przed eksploatacją gospodarczą i terrorem okupanta. Zasługą Batalionów Chłopskich były liczne akcje przeciw pobieraniu kontyngentów, obrona młodzieży przed wywózką, obrona wysiedlanych i pacyfikowanych wsi. BCh na przełomie 1942 i 1943 roku podjęły walkę w obronie ludności pacyfikowanej Zamojszczyzny staczając największe regularne bitwy pod Wojdą; i Zaborecznem. Do ważniejszych akcji bojowych należy zaliczyć: rozbicie więzień w Krasnymstawie i Pińczowie, wysadzenie pociągu pod Gołąbkiem, zatopienie na Wiśle niemieckiego statku Tannenberg (wspólnie z AK). BCh organizowały różne formy pomocy zagrożonym przez okupanta jeńcom, wysiedlonym z ziem wcielonych do Rzeszy, inteligencji, Żydom. Wspierały także tajne nauczanie i rozwijały propagandę, m.in. w organach prasowych: „Żywią i bronią”, „Powstaniec” przemianowane na „Chłostrę”, „Samopomoc Chłopska”. Poprzez swą działalność kształtowały podstawy społeczne, organizując kursy wychowawcze, tępiąc donosicielstwo, niszcząc bimbrownie. W 1944 r. niektóre oddziały i członkowie BCh podjęły współpracę z Armią Ludową. Po wyzwoleniu Lubelszczyzny w 1944 r. część oddziałów BCh, wbrew dyrektywom CKRL, podporządkowała się komunistycznemu Polskiemu Komitetowi Wyzwolenia Narodowego i współtworzyła m.in. Milicję Obywatelską. Większość jednak zachowywała lojalność wobec Rządu RP na uchodĄstwie i trwała w biernej konspiracji. W marcu 1945 r. CKRL podjęło decyzję o ujawnieniu BCh z dniem 2 IV 1945. Naprzeciw stanęło uwięzienie przez NKWD szesnastu działaczy polskiego państwa podziemnego i uniemożliwiło jej wykonanie. W lipcu i sierpniu 1945, po utworzeniu Polskiego Stronnictwa Ludowego, wstąpiła do niego większość żołnierzy BCh. Rozwiązywanie organizacji rozpoczęto we wrześniu 1945.