Patron Zespołu Szkół
Franciszek Kamiński urodził się 20 września 1902 r. we wsi Mikułowice w powiecie opatowskim. Ukończył studia na Wydziale Matematycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W latach dwudziestych był członkiem Polskiego Stronnictwa Ludowego "Wyzwolenie". Aktywnie działał w Polskiej Akademickiej Młodzieży Ludowej w Warszawie. Współorganizował Związek Młodzieży Wiejskiej RP "Wici", od 1933 r. był prezesem Mazowieckiego ZMW. Od 1931 r. czynnie działał w Stronnictwie Ludowym, znajdującym się wówczas w opozycji do obozu sanacyjnego.
W czasie okupacji był jednym z czołowych współorganizatorów konspiracyjnego ruchu ludowego, od 8 paĄdziernika 1940 r. pełnił funkcję komendanta głównego Batalionów Chłopskich - pierwszej w dziejach Polski samodzielnej chłopskiej organizacji zbrojnej. Godność tę pełnił do końca wojny. BCh liczyły wówczas ponad 157 tys. żołnierzy. Działając w konspiracji przybrał pseudonim „ Zenon Trawiński”. W 1944 r. w wyniku umów scaleniowych BCh i Armii Krajowej wszedł w skład Komendy Głównej AK i pełnił funkcję szefa I Oddziału Sztabu AK. Walczył w Powstaniu Warszawskim. Po wojnie aktywnie działał w Polskim Stronnictwie Ludowym partii, która w tym okresie uważana była jako jedyna w kraju opozycja wobec komunistów. 21 lipca 1950 roku został bezpodstawnie aresztowany i skazany na 12 lat więzienia. Więziony był do 25 kwietnia 1956 r., kiedy to wraz z początkiem procesu destalinizacji w Krajach Demokracji Ludowej i związanej z tym odwilży opuścił więzienie. Po tym fakcie nie włączył się do czynnego życia politycznego.
W roku 1980 przyjął awans na generała brygady Wojska Polskiego. Uaktywnił także działalność środowiska byłych żołnierzy BCh, kierując Krajową Komisją Batalionów Chłopskich. Od roku 1992 był prezesem Ogólnopolskiego Związku Żołnierzy Batalionów Chłopskich.
Na II Kongresie PSL - które przeszło do historii pod nazwą PSL wilanowskie - 11 listopada 1989 t r. został wybrany na prezesa tego Stronnictwa. Na Kongresie Jedności PSL 5 maja 1990 roku wybrany został na honorowego prezesa Stronnictwa, które działało już w zmienionej formie i demokratycznej rzeczywistości.
W 1993 r. Franciszek Kamiński został awansowany na generała dywizji Wojska Polskiego. Za swe zasługi dla ojczyzny przyjął tytuł Honorowego Obywatela Miasta Zamościa i m. st. Warszawy był także kawalerem Krzyża Virtuti Militari i Orderu Orła Białego. Zmarł 23 lutego 2000 r. w Warszawie
Patron Liceum Ogólnokształcącego
Bataliony Chłopskie były konspiracyjną organizacją zbrojną ruchu ludowego, powołaną z inicjatywy Stronnictwa Ludowego „Roch”. Organizacja była zakładana od połowy 1940 r. występując początkowo pod nazwą Chłopska Straż kryptonim „Chłostra”, od wiosny 1941 r. przyjmując nazwę BCh. Bataliony Chłopskie działały na prawie całym obszarze II RP, z wyjątkiem Pomorza i Wileńszczyzny; gdzie jednak podejmowano próby ich założenia. Trzon organizacji stanowili głównie byli członkowie Związku Młodzieży Wiejskiej Rzeczpospolitej Polskiej oraz część członków Centralnego Związku Młodej Wsi „Siew”, działających wcześniej w Chłopskiej Organizacji Wolności „Racławice”. Początkowo Centralne Kierownictwo Ruchu Ludowego (CKRL) nie zamierzało tworzyć własnej organizacji zbrojnej; wojskowo przeszkolonych ludowców przekazywało do ZWZ, jednak konflikty na tle ideowym i obawa przed utratą wpływów na wsi spowodowały decyzję powołania BCh. Pełnomocnikiem ds. BCh z ramienia CKRL był Józef Niećko ps.„Zgrzebniok”, komendantem głównym BCh Franciszek Kamiński ps.„Zenon Trawiński”, szefami sztabu Komendy Głównej: do 1942 r. Kazimierz Banach „Kamil”, „Rosnowicz”, następnie Stanisław Koter „Andrzej Poręba”. Organem dowodzenia była Komenda Główna składająca się początkowo z 3, a od 1944 r. z 10 oddziałów. Struktura terytorialna BCh była oparta na przedwojennym podziale administracyjnym: okręg (województwo), podokręg, obwód (powiat), gmina, gromada. Do połowy 1943 r. utworzono 10 okręgów: I — Warszawa, II — Warszawa województwo, III — Kielce, IV — Lublin, V — ŁódĄ, VI — Kraków, Rzeszów, ¦ląsk, VII — Białystok, VIII — Wołyń, IX — Lwów, Stanisławów i Tarnopol, X — Poznań. Formowano dwa podstawowe rodzaje oddziałów. Pierwsze - terytorialne o charakterze milicji ludowej stanowiące stałe załogi na swoim terenie, organizujące samoobronę, wykonujące zadania bojowo-dywersyjne, będące zapleczem dla oddziałów walczących z Niemcami podczas powszechnego powstania. Drugie - taktyczne ściśle wojskowe przeznaczone do działań bojowych w czasie ogólnonarodowego powstania w końcowej fazie wojny, podlegały akcji scaleniowej z ZWZ-AK. Z części BCh tworzono podporządkowaną SL „Roch” Ludową Straż Bezpieczeństwa oraz formacje Delegatury Rządu RP na Kraj: Państwowy Korpus Bezpieczeństwa i Straż Samorządową. Na przełomie 1941 i 1942 roku z obwodowych i okręgowych załóg oddziałów terytorialnych zaczęto tworzyć Oddziały Specjalne (OS), do zadań bojowo-dywersyjnych, a na przełomie 1942 i 1943 roku, często żywiołowo, powstawały oddziały partyzanckie (łącznie 69). BCh w okresie największego rozwoju w marcu 1944 r. liczyły ok. 170 tys. żołnierzy. Od 1941 prowadzono z inicjatywy KG ZWZ-AK akcję scaleniową, mimo, iż formalną umowę o zasadach scalenia podpisano dopiero 30 V 1943 r., Jak się okazało z powodu konfliktów wynikających m.in. z dyskryminacji oficerów BCh przy obsadzaniu stanowisk dowódczych, faktycznego wcielenia nie dokonano do końca okupacji. Ostatecznie podporządkowano AK ok. 50 tys. żołnierzy BCh. Głównym celem działalności bojowej BCh była obrona wsi przed eksploatacją gospodarczą i terrorem okupanta. Zasługą Batalionów Chłopskich były liczne akcje przeciw pobieraniu kontyngentów, obrona młodzieży przed wywózką, obrona wysiedlanych i pacyfikowanych wsi. BCh na przełomie 1942 i 1943 roku podjęły walkę w obronie ludności pacyfikowanej Zamojszczyzny staczając największe regularne bitwy pod Wojdą; i Zaborecznem. Do ważniejszych akcji bojowych należy zaliczyć: rozbicie więzień w Krasnymstawie i Pińczowie, wysadzenie pociągu pod Gołąbkiem, zatopienie na Wiśle niemieckiego statku Tannenberg (wspólnie z AK). BCh organizowały różne formy pomocy zagrożonym przez okupanta jeńcom, wysiedlonym z ziem wcielonych do Rzeszy, inteligencji, Żydom. Wspierały także tajne nauczanie i rozwijały propagandę, m.in. w organach prasowych: „Żywią i bronią”, „Powstaniec” przemianowane na „Chłostrę”, „Samopomoc Chłopska”. Poprzez swą działalność kształtowały podstawy społeczne, organizując kursy wychowawcze, tępiąc donosicielstwo, niszcząc bimbrownie. W 1944 r. niektóre oddziały i członkowie BCh podjęły współpracę z Armią Ludową. Po wyzwoleniu Lubelszczyzny w 1944 r. część oddziałów BCh, wbrew dyrektywom CKRL, podporządkowała się komunistycznemu Polskiemu Komitetowi Wyzwolenia Narodowego i współtworzyła m.in. Milicję Obywatelską. Większość jednak zachowywała lojalność wobec Rządu RP na uchodĄstwie i trwała w biernej konspiracji. W marcu 1945 r. CKRL podjęło decyzję o ujawnieniu BCh z dniem 2 IV 1945. Naprzeciw stanęło uwięzienie przez NKWD szesnastu działaczy polskiego państwa podziemnego i uniemożliwiło jej wykonanie. W lipcu i sierpniu 1945, po utworzeniu Polskiego Stronnictwa Ludowego, wstąpiła do niego większość żołnierzy BCh. Rozwiązywanie organizacji rozpoczęto we wrześniu 1945.